นับเป็นครั้งแรกที่มีโอกาสได้ขึ้นรถไฟความเร็วสูงลาว-จีน จากเวียงจันทน์ สู่หลวงพระบาง

งานนี้ต้องขอบคุณบริษัท ปตท. น้ำมันและการค้าปลีก จำกัด (มหาชน) หรือ OR (โออาร์) ที่นำคณะสื่อมวลชนไปสัมผัสประสบการณ์ครั้งใหม่

สถานีรถไฟเวียงจันทน์

ที่ว่ากันว่า รถไฟลาว-จีน ไม่ได้ขึ้นกันง่ายๆ เพราะตั๋วหมดไวมาก ถ้าไม่อยากตกขบวนต้องจองล่วงหน้าผ่านระบบออนไลน์ 3-4 วัน ไม่ว่าจะเป็นเอเยนซี่หรือนายหน้าต่างๆ หรือจะผ่านแอปพลิเคชั่น LCR Ticket ก็มีให้บริการ แต่แอปฯ นี้ต้องใช้ซิมการ์ดหรือเบอร์ของประเทศลาวในการลงทะเบียนเท่านั้น ราคาประมาณ 800-900 บาท/คน

ปี้รถไฟ

ถ้าวอล์กอินมาซื้อหน้าเคาน์เตอร์จะเปิดขายตั๋วเป็นรอบเวลา 06.50-10.00 น. เวลา 14.30-16.30 น. และเวลา 20.00-22.00 น. ราคาประมาณ 600-700 บาท/คน

คณะเราเดินทางโดยเครื่องบินจาก สนามบินดอนเมือง สู่สนามบินวัตไต เพื่อดูงานและพักค้างแรมที่เวียงจันทน์ 1 คืน พอได้มีเวลาเตรียมตัวก่อนขึ้นรถไฟความเร็วสูงลาว-จีนกันสักหน่อย

เพราะการขึ้นรถไฟความเร็วสูงลาว-จีน มีสิ่งต้องห้ามเหมือนการเดินทางด้วยเครื่องบิน เช่น ห้ามนำขวดสเปรย์ขึ้นบนรถไฟเด็ดขาด ห้ามพกอาวุธ วัตถุอันตราย ของมีคมทุกชนิด ห้ามพกพาบุหรี่ไฟฟ้า ไฟแช็ก ผลิตภัณฑ์จากกัญชาทุกชนิด ยกเว้นขวดน้ำดื่มอนุญาตให้นำน้ำดื่มเปิดขวดแล้วเท่านั้น

ประตูสู่ชานชาลา

อาคารผู้โดยสารกว้างขวาง-สวยงาม

เช็กกระเป๋าเดินทางและกระเป๋าที่สะพายติดตัวพร้อมแล้ว…เคลียร์!

สิ่งที่ลืมไม่ได้ คือ หนังสือเดินทาง(พาสปอร์ต) ที่ต้องใช้ตั้งแต่จองปี้ (ภาษาลาว ‘ปี้’ คือ ‘ตั๋ว’) และตอนเช็กอินที่ต้องถือติดมาแสดงตัวเหมือนการขึ้นเครื่องบินเช่นกัน

สะบายดี (สวัสดี) เวียงจันทน์…เช้าวันรุ่งขึ้นล้อหมุน 07.30 น. ตามเวลานัดหมายตรงกับประเทศไทย ใช้เวลาครึ่งชั่วโมง 08.00 น. ถึงสถานีรถไฟเวียงจันทน์ เพื่อขึ้นปี้ ก่อนขึ้นรถไฟอย่างน้อย 1 ชั่วโมง ตอน 09.30 น. เรามาเร็วกว่า 1 ช.ม. เพราะเผื่อเวลามาถ่ายรูปแบบฉ่ำๆ

เข้าสู่ชานชาลา

พี่ไกด์เล่าว่ารถไฟลาว-จีน ขบวนนี้เป็นรถไฟความเร็วสูงสุด 210 กิโลเมตร/ช.ม. เชื่อมต่อระหว่างด่านบ่อหาน เขตปกครองตนเองชนชาติไท สิบสองปันนาของจีน กับลาวที่บ่อเต็น ผ่านเมืองหลวงพระบาง และสิ้นสุดที่นครหลวงเวียงจันทน์

ตู้โดยสารปรับอากาศ

ปลายทางทิศเหนือเชื่อมต่อกับทางรถไฟสายคุนหมิง-บ่อหาน ส่วนปลายทางทิศใต้เชื่อมกับทางรถไฟสายหนองคาย-ท่านาแล้งของไทย มีทั้งหมด 21 สถานี ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของโครงการทางรถไฟสายคุนหมิง-สิงคโปร์

แต่ในลาวเปิดให้บริการ 9 สถานี ได้แก่ สถานีเวียงจันทน์ เป็นสถานีต้นทางที่อยู่ใกล้ไทยมากที่สุด ห่างจากท่านาแล้งเพียงแค่ 22 ก.ม.-สถานีโพนโฮง-สถานีวังเวียง-สถานีกาสี-สถานีหลวงพระบาง-สถานีเมืองงา-สถานีเมืองไซ-สถานีนาเตย-สถานีบ่อเต็น ระยะทางรวมทั้งสิ้น 414 ก.ม.

พนักงานขายอาหารและเครื่องดื่ม

คุยไปถ่ายรูปไปกับพี่ไกด์เพลินๆ 09.30 น. ก็ได้เวลาเรียกขึ้นรถไฟแล้ว ผู้โดยสารทยอยเข้าแถวแสดงปี้เข้าสู่ชานชาลา ชายหญิงมากหน้าหลายตาส่งภาษาคุยกันพอเดาได้ว่าเป็นนักท่องเที่ยวจีนเสียส่วนใหญ่

ผู้โดยสารทยอยเข้าขบวน

เจ้าหน้าที่อนุญาตให้ถ่ายรูปกับขบวนรถไฟแบบใกล้ชิดได้พอหอมปากหอมคอ แต่ห้ามเดินขึ้นไปถ่ายช่วงหัวขบวนรถไฟเด็ดขาด ไม่เกิน 15 นาที ทุกคนก็เข้าประจำเก้าอี้ตามเลขที่นั่งระบุไว้ในปี้

09.45 น.เป๊ะ รถไฟเคลื่อนขบวน ด้วยความเร็วที่ให้บริการสูงสุดไม่เกิน 160 ก.ม./ช.ม. ที่เราไม่ได้กินลม เพราะรถไฟเป็น ตู้ปรับอากาศ ห้องโดยสารโอ่โถงกว้างขวาง เบาะใหญ่นั่งสบาย แต่ได้ชมวิวแบบสแกนดิเนเวียในปี้หลักร้อย แต่วิวหลักล้าน

สดชื่นกับวิวข้างทางรถไฟ

ตลอดสองข้างทางเป็นป่าเขาหินปูนสูงใหญ่จำนวนมากที่ยังอุดมสมบูรณ์ ตั้งอยู่บริเวณกระดูกสันหลังอินโดจีน มีฝนตกชุกตลอดทั้งปี สลับกับบ้านเรือน/แหล่งชุมชน และร่องสวนไร่นาเรียงรายเขียวชอุ่ม สดชื่นเย็นตาสบายใจเหมือนได้ชาร์จพลังในตัว

นั่งๆ ไปก็มีพนักงานสาวเข็นรถขายอาหารและเครื่องดื่มมาบริการไม่เหงาปาก และระหว่างทางมีอุโมงค์ 75 แห่ง มีสะพานรถไฟ 167 แห่งสั้นบ้างยาวบ้าง มุดเข้ามุดออกแป๊บเดียวผ่านไป 2 ช.ม. กับการดื่มด่ำธรรมชาติ ยังไม่ทันได้งีบพักสายตาก็ถึงสถานีหลวงพระบาง จุดหมายปลายทางของเราแล้ว

ตั้งแต่เวียงจันทน์ ถึงหลวงพระบาง ยังมีวัฒนธรรม สถาปัตยกรรมเก่าแก่ วัดวาอาราม สถานที่สำคัญเป็นตำนานเรื่องเล่ามากมายให้ทุกคนมาเยือน ตั้งแต่อนุสาวรีย์ประตูชัย วัดสีสะเกด วัดพระธาตุหลวง วัดเชียงทอง วัดวิชุนราช พระราชวังหลวงพระบาง(พิพิธภัณฑ์) ตลาดเช้า/ตลาดมืดหลวงพระบาง และไฮไลต์ตักบาตรข้าวเหนียว วิถีชีวิตของชาวพื้นเมือง

คาเฟ่ อเมซอน หลวงพระบาง

ไม่พลาดกับจิบกาแฟยามเช้า ที่ไม่ได้มีแค่กาแฟโบราณ-ร้านประชานิยม แต่อย่าลืมชิมและชมร้านคาเฟ่ อเมซอน (Cafe’ Amazon) สาขาหลวงพระบาง ร้านกาแฟแบรนด์แรกที่ตั้งอยู่ในเมืองมรดกโลก โดยการออกแบบร้านอยู่ภายใต้การอนุมัติขององค์การ UNESCO ที่ผสานแรงบันดาลใจจากเอกลักษณ์วัตนธรรมประเพณีท้องถิ่นอย่างลงตัว

ประสบการณ์การนั่งรถไฟความเร็วสูงลาว-จีนครั้งแรก ทำให้มีภาพความทรงจำหน้าใหม่บันทึกไว้มาเล่าสู่กันฟังอีกหลายบท…ขอบใจหลายเด้

พรพิมล แย้มประชา